تعهد به مذاکره در حل‌وفصل مسالمت‌آمیز اختلافات بین‌المللی

مذاکرات در عرصۀ روابط بین‌الملل، به‌ویژه با هدف حل‌وفصل مسالمت‌آمیز اختلافات بین‌المللی، می‌بایست با حسن نیت دنبال شود، چراکه انجام مذاکرات با حسن نیت به‌عنوان یک قاعدۀ بین‌المللی و در برخی موارد، پیش‌شرط لازم برای انعقاد معاهده یا انجام توافق است. هر زمان که توافق صریحی، برای انجام مذاکره وجود داشته باشد، چه عبارت «حسن نیت» در آن آمده باشد یا خیر، طرفین باید طبق اصل وفای به عهد، و مادۀ 26 عهدنامۀ وین حقوق معاهدات، با حسن نیت روند مذاکرات را دنبال کنند. بنابراین، اصل حسن نیت، حتی در مذاکرات داوطلبانه هم اعمال خواهد شد و حتی در صورت نبود توافق صریح بین طرفین، یا تعهد ذاتی در برخی از شاخه‌های حقوق بین‌الملل، باز هم رعایت این اصل حقوقی الزامی خواهد بود. می‌توان گفت در انواع تعهد به مذاکره، یعنی توافق برای مذاکره (تعهد به ‌وسیله)، و توافق برای انعقاد یک معاهده (تعهد به نتیجه)، طرفین صرف‌نظر از مبنای حقوقی تعهداتشان، باید خالصانه و هدفمند به انجام مذاکرات بپردازند و با حسن نیت برای رسیدن به نتایج مطلوب تلاش و مصالحه کنند.